Hoe vertel je je biologiestudievrienden, waarvan je sommigen ruim 35 jaar niet hebt gezien, wat er allemaal met ons is gebeurd, en hoe ons leven nu is? Hieronder een paar stukjes uit een uitgebreider verhaal dat ik schreef voor hen en die specifiek gaan over ons leven met en zonder Kester.

Ik begin bij het einde. Althans, het overlijden van onze zoon Kester. Omdat deze gebeurtenis ons leven heeft ontregeld en op zijn kop gezet, zowel in de aanloop ernaartoe, als sindsdien. Met Kester zijn dood verloren we ons lieve, grappige en superslimme zoontje en broertje. We missen hem verschrikkelijk, nog steeds, elke dag, zo niet elk uur.

Sindsdien voelt alles anders, en moet eigenlijk alles wat we doen en niet-doen gezien worden in het licht van het overlijden van Kester. De relatieve onbezorgdheid van ons leven is weg. Dat wil niet zeggen dat we geen leuke dingen meer doen en geen lol meer hebben. Maar het voelt anders. We zeggen regelmatig: “Het lijkt alsof we normaal doen, maar zo voelt het totaal niet”.

Hoewel we in ons dagelijks leven redelijk honkvast zijn, hebben we veel van de wereld kunnen ervaren. Een paar ‘highlights’: in 1997 maakten Martine en ik ‘de reis van ons leven’. In enkele maanden fietsten we op een tandem van China, via Tibet over de Himalaya naar Nepal. Een ervaring om nooit te vergeten. Door anderen werd het later wel de ‘ultieme relatietest’ genoemd. Inmiddels weten we helaas dat niet die reis de echte test was ….

Het is nu bijna zes jaar na Kesters overlijden. Het voelt anders, maar niet makkelijker, moeilijker soms zelfs. Ieder op eigen wijze zoeken we een weg om het verlies te integreren in ons leven. We zijn vaak samen, gaan samen op vakantie, bezoeken soms plekken waar we eerder met Kester waren en een bijzondere herinnering aan hebben. Bijvoorbeeld het dorpje ‘Kester’ in België, of de ‘Dunes de Pyla’ in Frankrijk.

Natuurlijk schreef ik over meer zaken, maar die hadden geen betrekking op Kester en laat ik hier achterwege. En die reünie? Die was heel bijzonder. Allemaal (soms net) 60. Je spreekt en ziet mensen die je tegelijkertijd wel en niet goed kent. Die ieder op hun manier ook veel hebben meegemaakt. Met hier doorheen verweven het veel te vroege overlijden van één van de studiegenoten uit onze groep.

*De titelfoto van Kester is genomen tijdens de tentoonstelling van LEGO World in 2013, en heb ik gekozen omdat het een soort ‘reünie’ voor van hem was met zijn ‘LEGO-vriendjes’ en andere helden van destijds. Hieronder nog eentje.