Afgelopen vrijdag was de afsluitende bijeenkomst van Frans zijn onderzoeksprogramma ‘OptiVisT’. In eerdere berichten schreef hij al over de verbinding met Kester die hierin verwerkt zat. Op de afsluitende dia van zijn openingspraatje kwam, uiteraard, Kester voor.

Wat ook duidelijk is, daar waar je zo’n programma met een goed gevoel kunt afsluiten, gaat (het verdriet om) Kester nooit voorbij.

In de dagen na de bijeenkomst fietste ik een flink deel van de Cairngormsloop, een zeer zware mkb/gravelbike route door en rondom het Cairngorms National Park in Schotland. Het fietsen was afwisselend, prachtig en regelmatig loodzwaar (maar daar was de tour op uitgezocht). En hoewel ik bij tijd en wijle een euforisch gevoel ervoer, merkte ik dat het verdriet om Kester ook in zulke situatie’s toch ook op de achtergrond is. En vaak was Kester er ook gewoon bij: ‘Kom Kes, we kunnen het!’ riep ik meermaal.