‘Met kerst ben je met iedereen samen. Maar wij zijn niet meer met iedereen.’ 

Je wilt compleet zijn als gezin, maar bent het nooit meer. Hierover leest Martine op zaterdagmorgen, in ’n interview in het NRC. Met een ander gezin met een ontbrekende zoon en broer. De jongen (zijn naam is Youri) kreeg in 2016 als vijftienjarige de diagnose kanker. Het blijkt ook nog eens hetzelfde type kanker dat Kester trof; die zeldzame, agressieve vorm. En ook die jongen verdraagt de chemo’s goed, maar overlijdt na anderhalf jaar behandeling. In maart 2018, vier maanden eerder dan Kester. Je hoort het ze bijna tegen elkaar zeggen: ‘Wat een klotekanker hè …. Typisch dat nou net wij die krijgen!’

Veel herkenning in het artikel, omdat ook dit gezin moeite heeft met de lading van gebeurtenissen. De zo treffende quote komt van de jongere zus van Youri. Wat mooi is, is vaak ook juist pijnlijk. Zo vieren vader en moeder hun verjaardag niet meer sinds de dood van hun oudste zoon. ‘Het is nu vijfenhalfjaar geleden’, zegt de vader. ‘Maar het voelt alsof het gisteren was’, zegt de moeder. Makkelijker wordt het niet, zeggen ze allebei. ‘Misschien wel moeilijker’, zegt de vader. In het jaar van het overlijden van Youri besloot het gezin geen kerst te vieren, en dat hebben ze sindsdien ook niet meer gedaan …

Bij ons heeft kerst al veel langer een andere lading, doordat zus Vivienne dan jarig is. Morgen vieren we haar 25e verjaardag. De eerste foto hieronder is uit 2013, genomen op haar 15e verjaardag. Die daarna zijn van, respectievelijk 25 december 2017, 2018, en 2019.

Vanavond hebben we overigens wel een gezinsdiner thuis, op initiatief van Vivienne. Ook om samen Kes te missen.