Twee jaar zonder Kester. We kregen veel kaartjes van mensen die zich realiseren dat het niet went. We zijn gaan wandelen bij Gasteren: de natte neuzenroute, maar het was eerder de natte ogen route voor ons. We aten pannenkoeken en speelden Catan. Kesters lievelingsspel dat we voor het eerst weer speelden sinds zijn overlijden. Juist vandaag. Katan dus. De spelregels waren we zo goed als vergeten, die wist Kester altijd. De kaars op de foto hierboven maakte Esmée al meer dan een jaar geleden bij rouwtherapie. Vandaag was een mooi moment om hem aan te steken.