Hieronder een deel van de speech die ik hield op zaterdag 14 september 2019 bij het feestje ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van Michiel:

Beste Michiel,
Broertje,
Broer,

Ik spreek je aan als zowel broertje als broer. Want lang geleden, 50 jaar en 4 dagen geleden om precies te zijn, werd jij geboren als ons broertje. Ik zou willen zeggen dat ik me dat moment nog herinner als de dag van gisteren, maar dan zou ik de waarheid wel heel erg veel geweld aan moeten doen. Ook heb ik eerlijk gezegd niet zo heel veel concrete herinneringen aan jou en aan ons tijdens onze jeugd.

Dat is eigenlijk bijna niet voor te stellen, als ik zie hoe dat nu bij mijn eigen kinderen gaat. De twee dochters lijken zo bezig met hun 5, respectievelijk 6, jaar jongere broertje Kester. Vorig jaar verloren zij hun toen bijna 13-jarige broertje.

De impact daarvan op hen was en is enorm. Dat riep bij mij de vraag op: had ik me toentertijd wel voldoende gerealiseerd dat ik een broertje had, en hoe bijzonder dat eigenlijk was?

Gelukkig dook er onlangs een mooie, redelijk spontane, foto op.
Uit het aantal kaarsjes is af te leiden dat een van ons 7 was geworden, en gezien de formaten van elk van ons is het uiterst onwaarschijnlijk dat dat Michiel was. Maar waar het mij om gaat is dat zowel Bas als ik daar toch wel heel trots en vertederd naar dat broertje kijken. Blijkbaar vonden we je dus best wel leuk en grappig. Ik houd Michiel’s hand vast, mogelijk om te voorkomen dat hij naar de kaarsjes slaat (twee zijn er al uit, en hij kijkt zelfs een beetje beteuterd, dus misschien probeerde ik te voorkomen dat hij dat juist nogmaals zou doen). Dus enige zorgzaamheid was er ook. Pfft.

Dat ik niet zo heel veel duidelijke herinneringen heb, interpreteer ik daarom als teken dat onze jeugdige leventjes eigenlijk heel gewoon, vrolijk en gelukkig waren. Ik had gewoon nog een broer, maar dan een duidelijk kleiner exemplaar dan Bas, een broertje dus.

Vivienne en Esmée op 14 oktober 2007 met hun toen net 2-jarige broertje.