Zo is het

Soms lees je iets en dan denk je: ‘Ja, dat is wat ik bedoel!’ Anderen kunnen iets onder woorden brengen wat je eigenlijk zelf ook voelt, maar wat je niet precies kunt omschrijven. Zo werd ik (Martine) door een lieve

K-code

Op de dag dat de scholen in het noorden weer open gingen zijn we weer naar Kesters school geweest. Bij zijn Lego-portret hebben we een plaatje opgehangen met zijn naam en de website (en een QR-code). Fijn dat Kester op

2

Twee jaar zonder Kester. We kregen veel kaartjes van mensen die zich realiseren dat het niet went. We zijn gaan wandelen bij Gasteren: de natte neuzenroute, maar het was eerder de natte ogen route voor ons. We aten pannenkoeken en

Kesteren

Op de terugweg uit Zeeland rijd ik over de Oosterscheldekering. Opeens komt een vlaag van weemoed over me heen en denk ik terug aan hoe we hier ook reden, op weg naar de behandeling in Rotterdam. Enige tijd later is

in de Krant

In het Dagblad van het Noorden van dit weekend vertelt Esmée over haar ongewone leven en het gemis van Kester. Ze doet dit in de rubriek ‘20 in 2020’ , waarin (bijna)-20 jarigen kunnen vertellen over hun leven. Esmée heeft zich opgegeven omdat

OptiVisTs are go!

In de NRC van 29 mei 2020 een interview met godsdienstwetenschapper Elain Paine van Princeton University. Ze schreef een persoonlijk boek over traumatische gebeurtenissen in haar leven : de dood van haar zesjarige zoon Mark in 1987, die een aangeboren hartafwijking had,

Vreemd vertrouwd

De afgelopen periode met steeds strengere thuisblijfmaatregelen voelt vreemd vertrouwd. Toen wij voor het eerst hoorden dat Kester kanker had, hadden we ook vooral de behoefte om de rest van de wereld buiten te sluiten, thuis bij elkaar te zijn,