Nieuwe herinneringen

We schreven het al, nu bijna drie jaar geleden, op Kester zijn rouwkaart ’De herinnering vormt het mooiste toevluchtsoord’. Een pijnlijk toevluchtsoord ook, blijkt steeds weer. Elke mooie herinnering laat ook de zwaarte van het gemis voelen. Naast natuurlijk het

Let the science begin!

Afgelopen week vond de start bijeenkomst van mijn Europese onderzoeksprogramma OptiVisT plaats. On-line uiteraard, vanwege corona. Als coordinator gaf ik de aftrap in  mijn welkomstwoord. Daarin memoreerde ik aan dat dit programma voor mij gelinked is met Kester. For me

De laatste speech

Vandaag is Esmée 21 jaar geworden. En bij 21 jaar worden hoort een speech van mij. In de speech wordt Kester uiteraard ook genoemd: Wat was jij blij toen Kester werd geboren, en je eindelijk dat gedroomde broertje had. Dat je

Haar voor haar

Door de zware chemokuren die Kester kreeg in het begin van zijn behandelingen verloor hij al snel zijn haar. Hij vond dat echt heel erg. Gelukkig had hij een hele collectie mutsjes en petjes waarmee hij zijn kale bolletje kon

Broodje bel

Kester zijn fiets staat hier in de schuur. Een mooie (en ook stoere 😉) elektrische fiets  zodat hij – ondanks zijn beperkte conditie – toch zelf naar school kon fietsen. Wij rijden nu af en toe op Kester zijn fiets.

Kesterse winterweken

Nederland maakte eindelijk weer eens ’n echte winterweek door. Kester maakte ook ’n paar van dit soort winterweken door. In december 2009 en januari 2010 was er een periode met veel sneeuw. Zoveel dat je zelfs een twee-persoons iglo kon

Kloof

Mooie witte rijp op de bomen en ijs op de sloten vanochtend. De haard moest dan ook een keer extra gestookt. Wanneer ik de mand vul met haardhout uit de opslag, realiseer ik me plots dat ik dit hout zaagde en