De afgelopen periode met steeds strengere thuisblijfmaatregelen voelt vreemd vertrouwd. Toen wij voor het eerst hoorden dat Kester kanker had, hadden we ook vooral de behoefte om de rest van de wereld buiten te sluiten, thuis bij elkaar te zijn, en zeker niet “plannen te maken voor de meivakantie”. Toen denderde de wereld door, nu staat de wereld (ook) stil. Ook na zijn overlijden voelde dat zo.

Schrijfster Pia de Jong merkt vandaag in haar rubriek Flessenpost in het NRC iets vergelijkbaars op:

In wat voor nachtmerrie zijn we beland, vraagt de hele wereld zich af. Waar gaat dit heen, hoe lang nog en hoe moet het daarna? En ook, hoe houd ik dit vol?

Vertrouwde vragen voor alle mensen die te maken krijgen met een levensbedreigende ziekte. Van henzelf of een geliefde. Van het ene op het andere moment zijn de dagen gevuld met ongewone dingen. Gesprekken met artsen, bloedprikken, scans, biopten en het zenuwslopende wachten op uitslagen.

NB: Premier Rutte meende, in een van zijn eerdere persconferenties, dat hij een “pittige boodschap” had voor het Nederlandse volk: een verlenging van de coronamaatregelen. We merkten dat het ons eigenlijk weinig deed. “Weet je wat pas echt een pittige boodschap is?” zeiden wij.

Ook vandaag had hij weer een uitspraak:

Deze coronacrisis is een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken.

Je snapt waarom hij dit zegt, maar tegelijk denk je: “Ach, je moest eens weten…..”.

Ook (vreemd) vertrouwd is de tekst van het mooie liedje – Naar jou –  van Eva Crutzen.

jij bent
het scherpste verdriet dat nooit went
het grootste gemis maar
jij bent en blijft altijd een deel van mij
als ik huil om jou, dan ben jij daarbij

stop de tijd
er was veel meer dan wat er nu
overblijft van jou

Zij schreef het met haar overleden moeder in gedachten – maar het gevoel is universeel.