Verborgen verdriet
Het was die tv-serie over de jaren ’80. De zogenaamde ‘verschrikkelijke’ jaren ’80. Wat was er dan zo verschrikkelijk? Persoonlijk vond ik (Martine) de jaren ’80 zeker niet verschrikkelijk. Hoe zat dat dan in die tv-serie? Is dat het verhaal wat de jaren ’80 zo verschrikkelijk maakt? Ja en nee. Er is meer en heel langzaam wordt de sluier opgelicht. Er is groot, onuitgesproken, verborgen verdriet dat niet wordt besproken maar wat wel bepalend is voor de sfeer in de woongroep. Als een uithuisplaatsing van de kinderen dreigt, komt de omwenteling. Bert breekt, brullend van ellende zit hij achter het stuur in zijn auto. Als hij huilend zijn verhaal doet, stromen bij mij de tranen over mijn wangen: Meisje Piet worstelt met eenzaamheid en gemis en dat komt extra naar voren in de ontroerende scene waarin zij tegen (de ingebeelde) Donnie zegt: ‘Ik mis je gewoon heel erg. De hele tijd, ik word er gek van.’ Het is indringend om te zien en ik het herken de boodschap in de bijna-laatste aflevering: het gevoel van verdriet en gemis dat nooit echt verdwijnt. Donnie (Kester) die er altijd bij is. De hele tijd, overal … De verschrikkelijke jaren ’80 gaat over dat wat rouw doet met mensen, met hun leven, met hun relaties, met hun gedrag. Het gaat over hun manier van ‘overleven’. |