In de NRC van 29 mei 2020 een interview met godsdienstwetenschapper Elain Pagels van Princeton University. Ze schreef een persoonlijk boek over traumatische gebeurtenissen in haar leven : de dood van haar zesjarige zoon Mark in 1987, die een aangeboren hartafwijking had, en de plotselinge dood van haar man het jaar daarop, door een bergsportongeval. In het interview doet ze een paar uitspraken waarin ik veel herken:
“…de grens tussen academisch werk en ons eigen leven is kunstmatig, vind ik. Waar je ook over schrijft, …., ik ben ervan overtuigd dat daarachter altijd een diepe persoonlijke betrokkenheid met het onderwerp schuilgaat.”
“Iemand vroeg me: hoe ben je in godsnaam over zoiets vreselijks heen gekomen? Hoe kun je denken dat ik er overheen ben, is mijn antwoord. Je kunt je erdoorheen slaan, dat is alles.”
In dezelfde week kreeg ik te horen dat mijn onderzoeksvoorstel OptiVisT is toegekend door de EU. Daardoor is maar liefst 4 miljoen eurobeschikbaar om nieuwe onderzoekers op te leiden en onderzoek te doen naar betere manieren om te bepalen wat iemand (nog) kan doen met zijn of haar zien. Eerder schreef ik al hoe het schrijven van dit voorstel één van mijn manieren was om me “erdoorheen te slaan”*.
Na het goede nieuws ben ik een lange ATB fietstocht gaan maken bij Hoogersmilde en Appelscha. Al fietsend door de bossen riep ik keihard “Kester, we hebben ‘m!”.
De titel van dit stukje verwijst naar de Thunderbirds. Kester en ik keken samen naar de nieuwe serie afleveringen die in 2016 op de Nederlandse tv werden getoond.