Martine las een artikel over een Belgisch echtpaar dat drie jaar geleden hun zoon Victor van 13 jaar verloor. Het is mooi om de teksten van andere ouders te lezen die eenzelfde verlies meemaken. Zij weten weer andere woorden te geven aan hetzelfde gevoel. Een paar opvallende frasen:

‘Rouw is iets wat je fundamenteel alleen beleeft, ook binnen een koppel. […] Nu eens gaat het wat beter, dan weer zit je compleet in de put, maar niet noodzakelijk allebei op hetzelfde moment.’

En heel treffend ook:

‘Wat ons betreft mag praten altijd. Het doet juist nog meer pijn als mensen doen alsof de dood van Victor niet heeft plaatsgevonden, en ik me moeten gedragen alsof er niets is gebeurd. Want er is natuurlijk wel iets gebeurd. Er is een leven voor en na. En in het leven na willen wij eigenlijk de hele tijd over Victor praten. […] Mensen in je omgeving verwachten dat je na verloop van tijd weer de oude wordt en het drama wel te boven bent. Maar de tijd heelt niet alle wonden. We zijn nu drie jaar verder. Dat betekent dat we hem al drie jaar niet hebben gezien. Het gemis wordt dus groter.’

Het is een cliché maar het klopt: het zijn de kleine dingen die enorme steun kunnen geven:

‘… als iemand vraagt hoe het met me gaat, of dat hij of zij vaak aan me denkt. De pijn kunnen laten zien kan bevrijdend zijn.’

Hier lees je het hele artikel.

En in ‘het leven na’ heeft Martine een tattoo laten zetten. Een tattoo? Iets waaraan ze in ‘het leven voor’ nooit gedacht heeft. Maar nu voelt het goed. Het eigen handschrift van Kester onder haar huid. Kester voor altijd heel dichtbij.