Een workshop van een Europees onderzoeksproject naar de oogziekte glaucoom bracht me de afgelopen dagen naar Turku, in Finland.

Het Fins, dat ik uiteraard overal zag, deed me terugdenken aan een gimmick die Kester op een gegeven moment in een iMessage gesprek inbracht: “Fins chatten”. Dat zag er zo uit (het fins begint halverwege de eerste pagina. Let op hoe hij daarna naadloos op pizza eten weet over te gaan):

Niet te volgen dus, zonder gebruik te maken van Google translate…. Maar wat hadden we een lol op dat moment. Het verder nalezen van de rest van mijn chat gesprekken met Kester levert me een inmiddels herkenbare mengeling van geluk, melancholie, en verdriet.

De terugweg gaat deels met de boot van Turku naar Stockholm.

Eenzelfde boot namen we ook op de terugweg uit St. Petersburg in 2006. Onderweg deden we eerst nog Finland aan, en brachten daar enkele dagen door op een strandje aan een Fins meer.

De foto van een hele kleine Kester (nog net geen jaar) met zijn zussen op het strandje staat als eerste in het rijtje op onze slaapkamer: